Campagne voor het recht op (menswaardig) leven voor meisjes - nieuws Juli 2015 - Berichten uit India Judotrainers Pascal Proper en Bryan Warrink en korfbaltrainer Jasper van Peursem bezochten in juli 2015 onze projecten. Lees hier hun verslagen vanuit India. Juni 2015 - Berichten uit India van voetballer Ron Vlaar Voetballer en Yojana ambassadeur Ron Vlaar en secretaris Cees Tompot bezochten in juni 2015 onze projecten. Lees hier een aantal verslagen vanuit India. Juli 2013 - Berichten uit India Rosemarie Wekker, Pascal Proper, Laura van Aelst en Henny van den As bezoeken op dit moment onze projecten. De komende weken zullen de vier regelmatig verslag doen vanuit India. 3 juli 2013 - Na drie vluchten, 9 uur wachten en een avontuurlijke autorit van 4 vier zijn wij op onze plaats van bestemming gekomen. We werden heel hartelijk welkom geheten met een prachtige bloemenkrans. Vandaag zijn we op pad geweest naar twee dorpen en scholen. Wat een enthousiasme hebben we gezien en wat heeft Yojana al veel bereikt! We hebben met eigen ogen kunnen zien dat er inmiddels gemengde groepen zijn gestart met gemotiveerde leerkrachten. Tevens worden de sporten judo en korfbal met veel enthousiasme beoefend. De kinderen en leerkrachten tonen een grote mate van betrokkenheid. Morgen mogen we onze eigen ervaringen t.b.v. divergentie delen en streven ernaar ons enthousiasme over te brengen. Groetjes uit India
4 juli 2013 - "Because of heavy rain shower we are playing indoor ... we called it indoor stadium at CC hahahaha... but enjoying".
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Ron Vlaar steunt sporten met een extra doel in India Meisjes op het platteland van India hebben het slecht. Ze zijn zo ongewenst dat er veel minder meisjes dan jongens zijn.. En de meiden die er wel zijn krijgen vaan minder te eten dan hun broers. Vaak vinden ouders het niet nodig dat hun dochters naar school gaan. Veel ouders huwen hun dochters al uit als ze nog maar dertien of veertien zijn. Als ze dan zwanger raken is het tenminste geen schande voor de familie. Dus groeien jongens en meisjes volledig gescheiden op in de plattelandsdorpen. Contact na school is strikt verboden en meisjes spreken nooit de naam van jongens uit. Dat gaf geen pas. Toen onze Indiase partner Sulu aan een groep meiden van een jaar of veertien vroeg wat zij nou eens graag zouden willen doen, antwoordden ze in koor: “rennen en schreeuwen, want dat mogen we nooit. Dat vinden onze ouders niet bij meisjes passen.”
Yojana startte, na uitvoerig overleg met onze Indiase projectvrienden met een nieuwe aanpak. Gemengd sporten om zo tot een meer natuurlijke omgang te komen. We introduceerden sporten waarin respect een belangrijke rol speelt. Judo en korfbal. En na wat aarzeling loopt dat fantastisch. Al honderden meisjes en jongens doen mee. Natuurlijk zijn er ouders die het maar niks vinden, maar het overgrote deel geniet duidelijk als ze zen en ervaren wat ze zelf in hun jeugd hebben gemist. Leren door ervaren, daar gaat het bij al onze projecten om. Yojana secretaris Cees Tompot bezocht drie plaatsen waar werd gekorfbald. Wat er ook aan de techniek mankeerde, meisjes en jongens speelden echt samen. Ze betrokken elkaar in het spel met de bal en met hun stemmen. Meisjes en jongens gaven elkaar een high five na een geslaagde actie. En na het spel zaten ze in groepjes met elkaar te kletsen. Het was zoo mooi om te zien. En van onze projectpartners horen we dat ze nu buiten het sportveld om ook gewoon als gelijken met elkaar praten. Natuurlijk willen we verder. Het moeten duizenden kinderen worden. Daarvoor is geld nodig om trainers te betalen die goed begrijpen dat ons doel is om te laten ervaren dat meisjes en jongens gelijkwaardig zijn. Ook moeten we voor eenvoudige sportkleding zorgen want als de kinderen hun enige kleren op het sportveld scheuren is er thuis natuurlijk een groot probleem. Ron Vlaar, onze Yojana ambassadeur en Feyenoord voetballer heeft zich helemaal achter deze actie gezet. Hij roept iedereen op om het sporten met extra doel te steunen. Dat kan met een bijdrage op 63 18 753 ten name van Yojana Projecthulp o.v.v. Sporten. Maar je kan dat project ook steunen door mee te doen met de VriendenLoterij.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------- oktober 2011 - Illustrator Jos Collignon, bekend van zijn rake prenten in de Volkskrant, heeft speciaal voor Yojana weer een prent gemaakt.
oktober 2011 - Sinds kort sporten de kinderen in India kleidng met shirtreclame. Nu nog met namen van Nederlanse sponsors. Maar de bedoeling is dat in de toekomst ook Indiaase bedrijven gaan sponsoren.
Augustus 2011 - Onze projectpartner YPS in Jalihal is een radiostation gestart ter ondersteuning van de projecten. In augustus was de feestelijke opening.
Augustus 2011 - Raja Despande van projectpartner YPS in Jalihal heeft een brief geschreven over de effecten van het Genderproject. Juli 2011 - Zodra kinderen een beetje kunnen praten, beginnen ze met het stellen van vragen. Voor ons is dat heel vanzelfsprekend. Maar niet in India. Juli 2011 - Al een paar jaar proberen we onze Indiase vrienden ervan te overtuigen dat de groeiende Indiase economie gelegenheid biedt om ook in India geld te werven voor de projectactiviteiten. Dat vraagt om een omslag in het denken. “Cees,” zei één van de partners toen ik het onderwerp weer eens ter sprake bracht, “dit voegt zich niet met mijn karakter.” Nou had ik die in Nederland ook wel eens gehoord, dus ik kon mijn lachen inhouden. “Natuurlijk is geld vragen voor jullie projecten geen bedelen,” zei mijn vriend Arvind toen we over dit voorval praatten nadat hij was uitgelachen over de Indiase reactie. Maar toch is het een nieuwe tak van sport voor onze vrienden in India en dus helpen we ze graag bij de training. We steunen het gemengd sporten en dat leidt tot leuke resultaten. Doorgaan dus, maar de kinderen moeten sportkleding hebben en er moeten wat materialen komen. De ouders dragen wel wat bij, maar kunnen gewoon niet de hele rekening betalen. We stelden dus voor om wat geld binnen te halen met shirtsponsoring door Indiase bedrijven. Maar die stonden niet te trappelen want waarom zou je investeren in een gebied waar de PR je niets zal opleveren? We gaan ervan uit dat ook hier een goed voorbeeld goed doet volgen en vonden de Nederlandse bedrijven Koppert Cress B.V., Hollindia International B.V. en Oud Direct Mail B.V. bereid om in de sportactiviteiten te investeren. Een voorbeeld voor de Indiase ondernemers en een investering in een beetje seksegelijkheid want - schreef SEDT’s Sulu Kulkarni ons - seksegelijkheid was een nieuw woord voor de dorpsbewoners. Het is intussen een belangrijk gespreksonderwerp geworden. Die ongelijkheid bestaat al heel lang en jongens en meisjes leefden bijna in gescheiden werelden. Cees Tompot Maart 2011 - In Kerwadi bij projectpartner SEDT zijn de judo- en korfbaltrainingen een groot succes. Hier wat recente foto's:
-------------------------------------------- In november 2010 zijn onderwijsdeskundigen Prof. Dr. Jaap Schouten en Drs. Erny Smeets in India geweest voor een serie trainingen. Hier een verslag:
De inhoud en betekenis van deze drie regels hebben de ondergrond gevormd van de beide trainingen. De staftraining, waar Erny het voortouw had en de trainerstraining waar Jaap de meeste inbreng had. Beide trainingen zijn geslaagd, hoewel veel aanpassing van ons beiden nodig was. De twee eerste dagen werd de staftraining gehouden voor ongeveer twintig mensen: acht mensen van YPS, negen van SEDT en drie afkomstig van Don Bosco.
Op 25 november werd door de trainers een ontwerp gemaakt voor een tweedaagse training voor twintig leraren. Niet iedereen uit de groep voelde zich al staat om een aandeel daaraan te leveren. Aparna besloot daarop een indeling te maken in observatoren en uitvoerders.
------------------------------------------- Persbericht december 2010: Laten we er een sportief 2011 van makenEr bestaat een enorme ongelijkheid in de behandeling van meisjes en jongens op het Indiase platteland. Onder andere door verwaarlozing zijn er vijftien procent minder meisjes dan jongens. Yojana en haar Indiase partners hebben samen met experts activiteiten ontwikkeld om de acceptatie van gelijkwaardigheid te stimuleren. Die activiteiten hebben twee dingen gemeen: leren door ervaren en zelf denken in plaats van klakkeloos tradities volgen. Natuurlijk was het behoorlijk spannend om die gemengde sporten te introduceren op scholen waar meisjes en jongens zelfs in de eerste twee klassen nog strikt gescheiden zaten. Het was ook een hele uitdaging om meisjes te laten meedoen en om jeugd bereid te krijgen om als trainer op te treden. Maar we slaagden er in. Acht meisjes en acht jongens namen deel aan de trainers training die Ageeth Bakker in Jalihal gaf. Daarna gingen ze aan de slag met de kinderen in hun dorp. Nu genieten de kinderen in 36 dorpen al met volle teugen van dit gemengde sporten. Daarom willen we de kinderen graag een setje sportkleren geven. Shirt; broek, schoenen en een pet tegen stof en zon. Zo’n set kost € 17,50. Als u dit bedrag of een meervoud daarvan over maakt op 63 18 753 t.n.v. Yojana te Alkmaar dan draagt u bij aan een sportieve en gelijkwaardige toekomst voor de kinderen in de dorpen rond Kerwadi en Jalihal. Wilt u “kleding” vermelden op uw overmaking en, als u dat heeft, uw e-mail adres? Dan houdt Yojana u op de hoogte. Als u bijvoorbeeld met de kaartclub een eigen judomat of korfbalattributen wilt financieren kunt u altijd even contact opnemen met info@yojana.nl -------------------------------------------- In de nieuwsbrief van juni 2010 vindt u een heel artikel over de voortgang van dit project. -------------------------------------------- In december 2009 is Ageeth Bakker, lerares lichamelijke opvoeding, naar India geweest voor de training in korfbal en judo. Deze training is een onderdeel van onze campagne voor het recht op (menswaardig) leven voor meisjes. Lees hier haar verslag. Na vele uren rijden, gelukkig in gedeelten, kwam ik aan in Jalihal. Het was Kerstmis in Nederland, maar hier wordt het niet gevierd. Het eerste wat mij opviel waren de korfbalpalen. Het veld zelf was nog niet klaar. De laatste vrachtwagens fijn grond waren geleverd, die nog over het hele veld verspreid moest worden. Ik keek mijn ogen uit op de campus. Het ziet er erg mooi uit. Ik verbleef bij een gastgezin tegenover de poort van de campus. De moeder van het gezin kookte voor mij, omdat zij niet kruidig kookt. Inmiddels leerde ik Padmanabh en Harish kennen, de beheerders van het Curi-O-City Center. Met Padmanabh had ik een bespreking over de lesgeefuren voor judo en korfbal. We hadden een strak schema: van 7.30 to 10.00 uur korfbalsessie, van 11.00 tot 12.00 uur meeting en van 15.00 tot 17.30/18.00 uur een judosessie. Tussendoor maakte ik mijn lesvoorbereiding voor de volgende dag. We hebben gesproken over de opening die plaats zou vinden als iedereen aanwezig zou zijn. De plaatselijk belangrijke mensen werden uitgenodigd om de opening bij te wonen, die op tweede kerstdag plaatsvond. Ik zat nu nog naast de mannen met een stoel er tussen. Erg onwennig zat ik daar, met mijn goede gedrag. De cursisten zaten op de grond op een kleed voor ons. Tijdens de opening werd verteld wat precies de bedoeling is van het project. Ook dat het belangrijk is op tijd met de lessen te beginnen. In de middag gaf ik de eerste judoles. Ik was erg nerveus, maar dat ben ik altijd als ik voor de eerste keer weer begin met lesgeven. Elke les begonnen we met groeten. Eerst stonden de jongens en meisjes apart. Later moesten zij voor het groeten allemaal door elkaar staan. Hierna vond een warming-up plaats. Voor mij is dat heel normaal, maar hier nog niet. In eerste instantie heb ik heel veel aandacht besteed aan de valtechnieken en ander grondwerk (houdgrepen, kanteltechnieken en passeertechnieken). Na een week ben ik ook begonnen met staand werk. Eerst half-staand. Degene die wordt geworpen zit op hoge knieen en degene die werpt staat. Belangrijk is: helpen bij het vallen. Als dit goed ging werd er staand geworpen. We moesten er wel steeds op letten dat degene die werpt ook helpt met vallen. Voor iedereen was judo nieuw, maar de cursisten waren erg gemotiveerd om alles te leren. In het begin oefenden de meiden met elkaar en de jongens met jongens. Later zag je ook dat er zo nu en dan jongens met de meiden gingen oefenen. Ook een partijtje stoeien werd op een gegeven moment niet uit de weg gegaan. Na het stoeien was er de cooling down en een gezamenlijke afsluiting met een zittende buiging. Het afdoen van sieraden bleek voor de meiden vervelend te zijn. Ze dragen heel veel sieraden, maar voor hun eigen veiligheid en die van de ander moet toch alles af. Het liefst een elastiekje in het haar in plaats van een metalen haarspeld. Dit geldt zowel voor judo als korfbal. Bij judo speelt hygiene ook een rol. Je moet schoon de mat op gaan. In de ochtenduren gaf ik korfballessen. Ook hier waren de cursisten erg leergierig. De warming-up werd in eerste instantie door mezelf gegeven. Later heb ik dit uit handen gegeven en heeft een aantal cursisten dit verzorgd. Bij korfbal is het werpen en vangen in eerste instantie erg belangrijk. In verschillende oefenvormen heb ik geprobeerd dit bij te brengen. Daarnaast is er ook een aantal worpen belangrijk: het afstandschot, het zesje, de penaltyworp en de doorloopbal. Hoe mag er verdedigd worden en hoe mag je aanvallen. We hebben ze allerlei basisregels aangeleerd. Dan heb je ook nog positiespel en het vrijlopen bij je verdediger vandaan. Iedereen is daar zeer intensief mee aan de slag geweest. Korfbal wordt normaal gesproken samen gespeeld met jongens en meisjes. In het begin lukte dat nog niet en werd er apart geoefend. Uiteindelijk is er wel heel erg goed samen gespeeld door iedereen. Naast de lessen verzorgde ik ook de meeting. Tijdens de meeting probeerde ik duidelijk te krijgen waarom dit project is georganiseerd. Ramish en ik probeerden discussies uit te lokken, maar dat is erg moeilijk. We hebben het het tijdens de meeting ook gehad over lichaamstaal en emoties. Ook dit is voor Indiers niet makkelijk. Uiteindelijk is het wel een beetje gelukt om emoties met elkaar te kunnen uitbeelden. In kleine groepjes van jongens en meisjes is de campus opgeruimd. De opdrachten werden goed uitgevoerd en niemand liep een ander te commanderen. Wat erg mooi was om te zien en te ervaren was dat wij in de historische stad Bijapur op een stuk grasveld voor een museum gewoon tikkertje hebben gespeeld. Dit was uniek, omdat we in het openbaar gemengd een spelletje speelden. Jongens en meisjes in de leeftijd van 12 tot 24 jaar speelden samen tikkertje!!! Dit kan normaal gesproken niet. Tijdens de demonstratiemiddag zat ik dit keer tussen de mannen, wat ook al een verandering was vergeleken met de opening. Alleen jammer dat er niets is vertaald in het Engels, want nu weet ik nog niet wat er precies is gezegd tijdens deze belangrijke middag. In de judodemonstratie kwamen bijna alle aspecten van deze sport aan de orde. Alles wat de cursisten hebben geleerd in twee weken tijd werd geshowd, waaronder ook een klein begin van staand werk. Tussendoor gaven de dansers van school ook een mooie demonstratie, waarbij de jongens en meisjes door elkaar dansten. Dat is zeker niet de gewoonte in India! Zij gaan binnenkort optreden op een concours. Waarschijnlijk zullen zijn de enige groep zijn die gemengd danst. De demonstratie-korfbalwedstrijd zag er goed uit. Er werd fanatiek gespeeld, maar wel erg eerlijk en met een goede onderlinge samenwerking Ik hoop dat hiermee het beginsel van gelijkheid tussen jongens en meisjes is gelegd. Ik denk dat het op de campus in ieder geval wel een beetje is gelukt. Nu nog daar buiten. Als sportdocent werd ik op handen gedragen en na elke les werd ik uitgebreid door iedereen bedankt. Ook liep een aantal cursisten altijd mee naar mijn huis en droegen zij mijn spullen. Het leek wel of het dragen van mijn spullen een eer voor hen was. Het was al met al een prachtige ervaring. Ageeth Bakker -------------------------------------------- In juli 2009 organiseerden we een training in India voor de partners Een verslag (Engels) van de heisessie vindt u hier in PDF.
|
Toch willen ook deze ouders het beste voor hun kinderen. Ze volgen gewoon eeuwenoude tradities en weten vaak niet beter. 
In de prent "You DO have a choice" maakt hij duidelijk dat de positie van vrouwen in de Indiaase samenleving kan veranderen. En dat de mensen, vrouwen én mannan, daar zelf de hand in hebben.
Tell me and I forget, Show me and I remember, Involve me and I understand. 
In de drie volgende dagen, 22 tot en met 24 november, werd een trainerstraining gegeven aan achttien personen, waarvan vijf mensen ook de staftraining hadden gevolgd. Het merendeel stroomde in en bleek niet in staat of durfde geen Engels te spreken. We moesten onze verwachtingen loslaten en het niveau van de training aanpassen tot een ‘recht-toe-recht-aan’ training, waarin geoefend werd met basisvaardigheden, die bruikbaar zijn voor leraren in de klas. 
Aparna Kunte verdient een grote pluim voor alle rollen die ze tijdens de trainingsdagen op zich genomen heeft: vertaalster van Engels in twee talen, tijdbewaakster, theeregelaarster, ‘tension reducer’, fotografe, certificatenmaakster en zoveel meer. Evenals Padmanabh Kelkar, een man met een heldere onderwijsvisie die heel veel werk achter de schermen en als vertaler heeft verricht. Zonder deze beide waardevolle mensen was de training uitgelopen in chaos. 
Eén van die activiteiten is samen sporten. Vorig jaar rond Kerstmis verzorgde plaatsgenote Ageeth Bakker in India een training voor toekomstige trainers daar. Onze partner Suryakant Kulkarni rapporteerde: “Seksegelijkheid was een nieuw woord voor de dorpsbewoners. Het is intussen een belangrijk gespreksonderwerp geworden. Die ongelijkheid bestaat al heel lang en Jongens en meisjes leefden bijna in gescheiden werelden. We besloten de aanpak voor meer gelijkheid te beginnen bij schoolkinderen. We stellen ze in de gelegenheid om twee sporten samen, dus gemengd , in schoolverband te spelen. Dat zijn judo en korfbal. 
We zien een enorme verandering in de houding van de ouders. Dezelfde ouders die vroeger hun zonen en dochters niet eens toestemming gaven om samen thuis te spelen genieten nu echt als ze meisjes en jongens samen zien sporten. “ De mensen in de 122 dorpen van het projectgebied zijn straatarm. De kinderen hebben meestal maar één paar kleren. Daarmee moeten ze ook naar school. Een scheur is een ramp.