Kindarbeid bestrijden in de ijzermijnen van Hospet - Nieuws

Stop Kinderarbeid! Geef Onderwijs!
Reisverslag van Jan en Henny Zwaneveld naar de ijzermijnen van Hospet.

Dinsdagochtend 04-11-2008 kwamen we aan op het vliegveld van Bangalore. We werden opgewacht door Fr. James en zijn chauffeur. Na 40 km. rijden kwamen we aan in de stad Bangalore en werden we naar het gebouw van Don Bosco en Breads gebracht.

Don Bosco zet zich in voor de belangen van de meest hulpbehoevende kinderen, zoals kindarbeiders, straatkinderen, kinderen in de slumps en ook voor baby's die door hun moeder ergens zijn achtergelaten. Verder besteden ze ook aandacht aan melaatse mensen. Tijdens onze dagen in Bangalore heeft Fr. James ons rondgeleid langs de verschillende projecten en heeft met ons de bezienswaardigheden van Bangalore laten zien.

Na een (nacht)treinreis van ongeveer 9 uur kwamen we ’s morgens vroeg aan in Hospet, waar we opgewacht werden door Fr. Varghese. We gingen naar een Don Bosco centrum aan de rand van de stad. De drie dagen hier vielen we van de ene in de andere verbazing/verrassing. Een keer per maand op zaterdag komen alle kinderen van de verschillende centra van Don Bosco hier bij elkaar om allerlei activiteiten met elkaar te ondernemen. Deze zaterdag hadden ze een talentenjacht in zang, dans en speeches. We gingen naar een grote zaal waar al heel veel kinderen op de grond zaten. Hier kregen we een geweldige ontvangst van de leiding en de kinderen. Applaus, zingen, handjes schudden. Wij waren de special quests, samen met de directeur van Breads Fr. Matthew. We kregen alle drie een bloemenkrans omgehangen en kregen een speciale plek in de zaal toegewezen. Na wat toespraken, o.a. van mijzelf, hebben we genoten van de voorstellingen van de kinderen. En wat een talent zit er tussen!. Het was schitterend! Ook mochten wij na afloop de prijsjes overhandigen. Zo gingen wij van het ene na het andere gebouw en overal dezelfde ontvangst. De kinderen bleven maar om ons heen cirkelen, ze bleven maar handjes geven en naar onze naam vragen.

Daarna zijn we naar Snehalaya gegaan, het schooltje waar wij al 3 jaar met onze acties mee bezig zijn. Snehalaya is een eenvoudig gebouw, met 1 grote ruimte waar ze alles in doen, zoals onderwijs, slapen, eten, gymnastiek, zingen, dansen. Er zijn 2 gescheiden wasplaatsen voor de jongens en meisjes, een slaapkamer voor de leiding en een kantoortje. Ze slapen op een deken of een matrasje op de grond en zitten tijdens de lessen ook op de grond. Ze hebben bewust geen stoeltjes, tafeltjes en bedden omdat ze dat thuis ook niet hebben. Als ze in de school wel deze faciliteiten zouden hebben en ze gaan na hun verblijf in Snehalaya weer terug naar huis, dan hebben ze een probleem.

De kinderen zijn max. een jaar in Snehalaya. Ze zijn heel erg dankbaar dat ze de kans krijgen onderwijs te volgen. Ze zijn gelukkig en dat stralen ze ook uit. Buiten het gebouw hebben ze een speeltuintje en een trapveldje, mogelijk gemaakt door een paar Duitse vrijwilligers die er stage hebben gelopen. Uiteraard wisten de kinderen van onze komst. Ze waren zo uitgelaten, blij en dankbaar dat we er waren. Ze hebben erg veel waardering voor hetgeen wij en heel veel mensen om ons heen voor hen doen. Na wat groepsfoto's te hebben genomen, hebben wij genoten van allerlei sketches, zoals zang, dans en speeches die ze speciaal voor ons hadden ingestudeerd. Ook hier was het weer volop genieten. Come back was een veelgehoorde kreet. Ik vertelde hen dat wij ze graag allemaal in onze koffers mee naar Nederland wilden nemen, maar dat daar helaas geen plaats voor was, maar dat wij ze wel " in ons hart" mee namen. Met een brok in onze keel hebben we afscheid genomen.

De volgende dag hebben we een uitstapje gemaakt naar Hampi. Hampi staat als een van de meest fascinerende ruinesteden ter wereld op de Unesco wereld- erfgoedlijst. Prachtig om te zien.

Op de laatste dag van ons bezoek aan Don Bosco zijn we samen met Fr. Varghese naar de ijzermijnen en de Camp-schools geweest. De mijnen liggen er nu bijna verlaten bij omdat ze (voorlopig) gesloten zijn vanwege het inzakken van de ijzer markt. Vooral China nam vanwege de O.S. veel ijzererts af, maar nu de Spelen afgelopen zijn, hebben ze de import vanuit India zo goed als stopgezet. In de Camp-schools (5 in getal) zijn nog wel wat kinderen van ouders die gebleven zijn, die er les krijgen. Ze leven daar in kleine zelfgemaakte tenten. Ongelooflijk hoe ze het daar in uithouden, want het was er bloedheet binnen (en de warmste tijd moet nog komen). De ouders van deze kinderen proberen nu wat werk te vinden in Hospet en hopen dat de mijnen snel weer opengaan. De rest van de families is wwarschijnlijk weer teruggegaan naar hun oorspronkelijke dorpen. Zodra de mijnen weer opengaan, zullen ze ongetwijfeld weer terugkeren. Een moeder en haar dochtertje hebben voor ons even laten zien hoe ze de sten, waar ijzererts in zit kapot slaan. Ik heb het zelf ook even gedaan. Als je het maar even doet is het niet zwaar, maar als je deze slaande beweging 60 - 80 uur per week moet doen, onder de stekende zon, in een zeer stoffige omgeving, dan is dat naar mijn mening nauwelijks te doen. Vooral voor de kinderen niet.

Heel veel mooie woorden op papier, maar als je het zelf ter plekke ervaart dan zie je, proef je, ruik je, voel je de armoede en de erbarmelijke omstandigheden waarin deze mensen verkeren. Maar tevens zie je ook het positieve, de kinderen in de Camp-schools, in Snehalaya en in de andere centra van Don Bosco.

De kinderen stralen warmte, vreugde en liefde uit en zijn op hun manier gelukkig. Ze zijn dankbaar dat zij de mogelijkheid krijgen om te leren en om zo aan een mooie toekomst te kunnen bouwen. Onze bewondering en dankbaarheid gaat uit naar alle stafleden die hun taak met hart en ziel vervullen. Petje af voor Don Bosco,Breads en Yojana!

Augustus 2008 - korte nieuwtjes uit Don Bosco Hospet

On 2nd August 2008 we inaugurated Snehalaya children’s park that is gifted by one of our volunteers. Children are really enjoying during their recreation time being in the park.

Medical Checkup Snehalay children had medical checkup on 11th of August 2008 we found no major problems for the children. Dr.Anandavali was kind enough to check up their health.

Camp School Children On 16th of August 2008 we brought 70 children from mines to conduct an orientation program at Don Bosco Makkala Mane. They had various types of entertainment program and also value education session. They really enjoyed the program to the full.

Leader ship program for the Village animators Fr.Jude Anand from Bangalore came to conduct a leadership program for the village animators on 13th August 2008. The animators took part in this training program seriously. They expressed that they learned many things and they were really happy to have this program. They rally expressed that this leadership program is very useful as they are working among the people.

Self Help Group meeting 20th August 2008 one of the SHG groups conducted the meeting and the members are discussing about their future plan. They also discussed about the drop out children and the loan that they have taken from the bank.

Opvang kinderen juli 2008

Februari 2008

Omdat de gebouwen te klein werden om alle kinderen verantwoord onder te brengen is er in Hospet met Yojana steun een nieuw gebouw neergezet. Hier wonen nu zeventig jongens en meisjes die vroeger in de open ijzermijnen werkten. In Supraba, zoals het nieuwe huis heet, worden ze voorbereid om, net als andere kinderen, naar school te gaan. De metamorfose van kinderen met een doffe blik, doffe huid en doffe haren, zoals je ze alleen maar in de mijnen aantreft, naar sprankelende, vrolijke en initiatiefrijke kinderen is ongelofelijk. Wat hebben die kinderen een enorme veerkracht en... wat krijgen ze een goede verzorging. De foto's spreken voor zich.

Reisverslag voorzitter en secretaris - december 2006
In Hospet is Fr. Varghese aangetreden als de nieuwe directeur. De aanvragen voor de projecten die we steunen zijn gedaan door zijn voorganger. Die projecten zijn de steun aan de overbruggingsklassen en een aantal activiteiten waaronder weer overbruggingsklassen voor de kinderen die in de ijzermijnen werkten. Voor de opvang van die kinderen was op de Bosco compound niet voldoende ruimte. Die zou gemaakt worden door een nieuw onderkomen buiten de compound te bouwen. De grond daartoe staat op naam van Bosco, maar toen men met het egaliseren begon claimde een ander het stuk land. Hierover is nu een procedure gaande. Het recente overlijden van de bisschop kan nog voor extra uitstel zorgen, maar de papieren zijn volgens Varghese in orde.

Intussen is met noodvoorzieningen ruimte gemaakt voor in totaal 130 kinderen. Het grootste deel daarvan komt uit de mijnen. Aanvankelijk waren ouders niet bereid hun kind naar de overbruggingsklassen te sturen. Maar nu lijkt het vertrouwen gewonnen en komen steeds meer ouders vragen of hun kind opgenomen kan worden. Het zijn er nu zoveel dat het gebrek aan ruimte niet meer kan worden opgevangen. Varghese zit wat klem omdat de overste wil dat het nieuwe land in gebruik genomen gaat worden. Met wat passen en meten zou er nog wel een gebouw op de oude compound bij kunnen.

Het is wel duidelijk dat de kinderen die hier voor een jaar intern zijn om in die periode hun schoolachterstanden weer bij te spijkeren zodat ze daarna naar normale scholen kunnen het goed maken. Hun vorig jaar nog doffe haar glanst weer en ze stralen leven en energie uit. Een jonge Duitse vrijwilliger vertelt ons wel dat veel van de kinderen al heel veel hebben meegemaakt. Hij zou het een goede zaak vinden als er een goede counselor zou worden aangetrokken bij wie de kinderen hun hart uit kunnen storten.

Tijdens ons bezoek aan de camp schools in het mijngebied valt op dat het aantal leerlingen veel minder is dan vorig jaar. Dat komt omdat er geen voedsel meer wordt verstrekt en omdat de ouders bang zijn voor overheidsmaatregelen. Vorig jaar heeft de overheid de voedselverstrekking een tijdje van Bosco overgenomen om er daarna zonder opgave van redenen mee te stoppen. Bosco probeert de zaak weer op gang te brengen maar moet daarvoor toestemming krijgen en dat duurt even. De kinderen krijgen wel een voedzaam tussendoortje. De overheid heeft zijn warme zorg verder geuit in een bedreiging aan de ouders. Rs 20.000 boete als hun kinderen werkend worden aangetroffen. Maar wat moeten ze anders? Er is verder helemaal niets voor de kinderen georganiseerd. Door de ontstane situatie zijn de mensen extra nerveus geworden en wordt ons afgeraden te fotograferen. We glimlachen vriendelijk en maken vragende gebaren naar wat volwassenen. Na hun toestemming maken we wat foto’s die we laten zien op het schermpje. Het ijs is gebroken en kennelijk werkt de tamtam want we mogen verder overal fotograferen, ook werkende kinderen. Natuurlijk stellen we ons terughoudend op.

In het gebied is zelfs geen water. Dat wordt uit een van de irrigatiekanalen gehaald en dat betekent dat iedere keer voor een pot water vier tot tien kilometer moet worden gelopen. Alles en iedereen is bedekt met een laag rood stof. De mensen worden betaald per putty. Dat is een wadjan-vormige schaal. Het mengsel van stenen en stof dat is opgegraven uit kuilen van ca zes tot toen vierkante meter groot en een tot drie meter diep wordt drie maal op maat gezeefd. De grotere stukken worden daarna gesorteerd en het erts in stukje van een paar kubieke centimeter gehakt. Die stukje worden per putty afgeleverd. Voor al dat werk krijgen de mensen 6 rupees per putty. Dat is 10 eurocent. Gemiddeld vullen man en vrouw samen 14 putty’s en verdienen dus € 1,40 per dag of € 8,50 per week. Door de droogte in de gebieden waar ze vandaan komen waren de inkomsten daar nog lager.

Het mijngebied is te groot om geheel te bestrijken. Daarom concentreert Bosco zich op 15 dorpen. Zoveel mogelijk worden de kinderen uit die dorpen opgenomen. Intussen formeert de organisatie vrouwengroepen en promoot het belang van onderwijs. Na de overbruggingsklassen kunnen de kinderen niet naar huis om van daar uit verder naar school te gaan omdat de ouders nog steeds in de mijnen werken. Het vooruitzicht is dan overheidshostels, maar de kwaliteit daarvan is matig tot slecht. Er zijn al kinderen die eerdere overbruggingsklassen volgden teruggekomen omdat ze het daar vreselijk vonden. Het eten is slecht en meestal worden de kinderen een groot deel van de dag aan hun lot overgelaten. Bosco overweegt twee opties. De eerste is het begeleiden van de overheidshostels en dat gebeurt op andere plaatsen al met enig succes. De andere optie is het invoeren van het systeem van dorpshostels zoals dat ook door YPS gebeurde. Het voordeel is betere lokale zorg en de kinderen blijven in hun vertrouwde omgeving. George Mathew van BREADS, de overkoepelende Bosco Bangalore organisatie voor sociaal werk ondersteunt de laatste optie van harte en vindt dat Bosco meer aansluiting moet zoeken bij andere maatschappelijke partners.

Om die lokale zorg te kunnen bieden moet de bevolking het nut van onderwijs breed onderschrijven en moet er voldoende gemeenschapszin zijn om voor lekaars kinderen te willen zorgen. Daar wordt met name middels vrouwengroepen aan gewerkt. Met dat fenomeen had Bosco Hospet al ervaring. Nu zijn er elf vrouwengroepen gestart in dorpen waarvan uit veel mensen in de mijnen werken. Vaak zijn dit dorpen die dicht bij de mijnen liggen en kunnen de mensen ’s avonds naar hun eigen onderkomen in het dorp. Dat maakt het iets minder dramatisch dan het bestaan van volwassenen en kinderen die de nachten moeten doorbrengen onder een lap plastic, maar ook deze kinderen horen niet te werken en hebben recht op wat meer jeugd dan ze nu beleven. We zijn tegen de schemer in een van die dorpen en zien tientallen kinderen met hun ouder(s) onder het stof terugkomen uit de mijnen.

Daarvoor bezochten we een vrouwengroep die net drie maanden geleden is gestart. Het is duidelijk dat het bewustwordingsproces wat meer tijd vraagt. Als self help group houden ze zich nu bezig met vooral economische activiteiten. De dames leggen ieder 1 rupee per dag opzij. Het gespaarde bedrag beleggen ze als groep bij een bank die met dit bedrag als onderpand dan weer gesubsidieerde leningen moet verstrekken. Er is rs 1460 gespaard en er zijn twee leningen van rs 500 verstrekt. (nog geen €10,-) Op de vraag wat de verdere plannen waren konden de dames geen antwoord geven. Ze vroegen of ik suggesties had en dat bood me de gelegenheid wat te vertellen over de activiteiten van vrouwengroepen waar ik eerder mee in contact kwam. Volgend jaar nog een keer bezoeken voor een evaluatie.